Dag 8 - Vernazza

Na een ritje van anderhalf uur (k*t autostrada, kl*te fiatpanda), waarvan het laatste half uurtje over smal bergpasje naar Vernazza. Hier is Caro vorig jaar een beetje ziek geworden van de slingerende auto en de alcohol van de avond ervoor. Dit jaar ging het wat beter, al was de weg nog slechter dan vorig jaar. En je schrikt je rot als je ineens oog in oog staat met een buschaufeur die met 80 kmh de berg omhoog scheurt, flink toeterend, hopend dat je op tijd aan de kant gaat. Nou... het ging een keer bijna mis, we vlogen bijna de afgrond in door zo'n stupide idioot. Notabene met een geel nummerbord. Dus we konden hem helemaal verrot schelden in onze moedertaal. Gaan we niet herhalen hier... misschien lezen er kleine kinderen mee! Oh en laten we niet vergeten dat het ook nog mistig was op die berg! En dan met een bus gewoon naar boven scheuren... ok... toch ff schelden: 'slappe piemel moet zijn potentie compenseren door een grote zwarte bus over n smal bergweggetje te crossen alsof het een mountainbike is...' OK we houden nu op! 

THUIS! schreeuwt Caro hierboven!

Eenmaal aangekomen in Vernazza was gelukkig alles weer goed. Maria (82), de eigenaresse van ons apartement, verwelkomde ons als haar kleinkinderen. Even later gevolgd door Giacomo, haar man (84). We hebben hier vorig jaar ook gelogeerd en het is leuk om te zien dat beide nog steeds in goede gezondheid en humeur zijn. Maria spreekt geen woordje buitenlands, Giacomo is net zo vloeiend in zijn Engels als Italiaans. De uitvinding van Arny om de zware koffers niet over het trappen huis naar binnen te sjouwen, maar via de achterkant en dan met een touw naar boven te hijsen vonden beide geniaal. Ze gaan zelfs een touw aan het smalle balkonnetje binden voor toekomstige gasten. Scheelt weer een hernia of 40 per jaar!

Vernazza, het derde jaar op rij... en het voelt echt als thuis komen! Even vier (!) dagen nix doen dan genieten van heerlijk eten, lekkere wijn en misschien... een wandelingetje van n paar uur. Maar we garranderen nix!

We begonnen de avond in ons favoriete cafeetje aan de haven, heerlijke speciale biertjes gedronken (blond, donker, bitter, zoet), daarna pasta met langoestini in het restaurant naast ons appartementje en vervolgens ook nog een mooie zonsondergang. Wat wil je nog meer? Ehm... heel veel geld om hier een huisje te kopen en dan nooit verveeld te raken van al dit moois!

Blijkt er later op de avond ook nog een gratis muziekfestivalletje te zijn op het plein voor ons apartementje... tja... nie nuchter naar bed, maar wel netjes de tandjes gepoetst!